Δεν φέρω καμιά ευθύνη! Έχω να γράψω καιρό για πολύ σημαντικούς λόγους που και να τους εξηγούσα θα φαινόμουν ανόητος. Ευτυχώς οι λόγοι εκλείπουν σιγά σιγά. Παρόλα αυτά, σήμερα, έλαβα από το πουθενά το κείμενο που ακολουθεί συμπεριλαμβανομένου του τίτλου της ανάρτησης. Είναι από τον Σαμ. Βάση της συμφωνίας μας πρέπει να το ανεβάσω. Όσον αφορά εμένα, θα τα πούμε εν καιρώ.
O Sam γράφει:
Κάθομαι στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Είναι η δεύτερη μέρα που μπορώ να τραφώ μόνος μου. Δεξιά μου νοσηλεύεται με τραύμα από σφαίρα ο Marty Banks, έμπορος πρέζας , φυλασσόμενος από έναν θηριώδη Νοτιοαφρικανό, τον Linus που σιχαίνεται δύο πράγματα. Τους εμπόρους πρέζας και τις κουβέντες. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι μόνος μου στο δωμάτιο, έτσι είχε κανονίσει ο πρόξενος αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε χώρος. Μετά την περιπέτεια στο Mogadishu και την επιτυχή έκβαση της πειρατείας του Sirious Star στην οποία μεσολάβησα, προσπάθησα να κάνω το ίδιο και για το δικο μου πλοίο, προσφερόμενος να μεταφέρω ο ίδιος τα λύτρα. Βρέθηκα στην θάλασσα από αυτά τα καθάρματα, και θα ήμουν τροφή της πλούσιας πανίδας του ινδικού αν δεν με ψάρευε μια ακταιωρός του γαλλικού ναυτικού. Με τα πολλά και λόγω των γνωστών μου σχέσεων με τους βρετανούς βρέθηκα σε αυτό το αναρρωτήριο του Capetown. Σε δυό τρεις μέρες θα είμαι καλά αν εξαιρέσουμε τον δεξί μου ώμο που ένας θεός ξέρει πότε θα σταματήσει να πονάει.
Ο γείτονας πρεζέμπορος, έχει όρεξη για κουβέντα. Όλο ρωτάει πράγματα. Ο Linus ο φρουρός του λέει γύρω στα 50 shut-up την ώρα και ενίοτε του αγριεύει. Εγώ κάνω πως δεν καταλαβαίνω.
Κοιτώντας έξω, στο όμορφο πάρκο βλέπω να περνούν διάφοροι. Ενίοτε περνάει και κάποιος κάνοντας ιππασία. Πολλά άλογα εδώ. Και πολλά ποδήλατα.
Παρατηρώ έναν ασπρομάλλη να περνά έφιπος αρκετά μακρυά. Στον τοίχο δίπλα στο παράθυρο έχει ένα ημερολόγιο. 18/1.
Η Νότιος Αφρική έχει την ίδια ώρα με την Ελλάδα. Αρα και κει μέρα θά 'ναι , ένα ηλιόλουστο πρωινό πιθανόν. Πιο κρύο από εδώ. Εκει είναι χειμώνας τώρα.
Χτυπάω το κουδούνι της νοσοκόμας. Την ρωτάω αν υπάρχει πρόσβαση ιντερνετ στο κτήριο. Σε λίγο έρχεται με ένα αρχαίο λαπτοπ. Ξέρει ποιος είμαι και με συμπαθεί. Μου λέει να γράψω ότι θέλω και να της πω που να το στείλει.
Έτσι βρέθηκα να γράφω αυτές τις γραμμές.
Ο πρεζέμπορος έχει εντυπωσιαστεί. Τον αγνοώ.
Σκέφτομαι ότι η περιπέτειες του καθενός μας είναι ανεξάρτητες από χώρο και χρόνο. Άλλος βολοδέρνει στα χιόνια φερ ειπείν πηγαίνοντας στους πόλους , άλλος βολοδέρνει στο γραφείο του, πάλι πηγαίνοντας στους πόλους. Όλοι αντιμετωπίζουν δαίμονες. Υπάρχουν τόσοι δαίμονες. Σκοτεινοί, φωτεινοί, δόλιοι, αόρατοι, αμετακίνητοι. Η γεωγραφία είναι σχετική. Η πόλις θα σε ακολουθεί που έλεγε κι ό Ποιητής. Με πιάσαν τα συναισθηματικά όπως καταλάβατε. Είναι που γράφω για κάτι γενέθλια ενός υπόγειου συντρόφου από ένα παράλληλο σύμπαν.
Τα σχέδιά μου μόλις βγω από εδώ είναι ήδη κατεστρωμένα. Με ένα μικρό ποσο που εξασφάλισα από την πλοιοκτήτρια του Sirious Star θα ανοίξω ένα cafe στο Buenos Aires. Ρωτάτε γιατί εκεί; Έχει καλούς καφέδες, κακή οικονομική κατάσταση, άρα τα φράγκα μου θα πιάσουν τόπο και επίσης δεν έχω πάει ποτέ μου. Ενα cafe είναι μια εξαιρετική βάση για αλητείες.
Σπέσιαλ μίτσε, τις ευχές μου. Ήθελα να ΄ξερα τι τό 'κανες το μπόγκ. Παρακαλώ ανέβασε το παρόν με τον τίτλο "γενέθλια".
Hasta Manana!
Sam.
