Αμόλα Όλα

Ξύπνησα με μια παράξενη αίσθηση ελαφράδας. Η λέξη "παράξενη" δεν είναι επαρκής για να περιγράψει την ελαφράδα μου. Περπατώ και πατώ σε πούπουλα. Είμαι πανάλαφρος.
Μα τι ελαφράδα όμως! Και τι λέξη. Ελαφράδα! Όχι ελαφρότητα, ελαφράδα.
Ααααααααααχ.
Λοιπόν αποφάσισα με την ανάρτηση αυτή να ολοκληρώσω τον κύκλο αυτού εδώ του μπλογκ.
Δεν έκανε βέβαια κύκλο το μπλόγκ, εγώ έκανα.
Και ο Σαμ έκανε. Ο Σαμ έφτασε στην άκρη του κύκλου. Εγώ στο τέλος του.
Τελειώνουν οι κύκλοι; Οι κύκλοι ολοκληρώνονται, δεν τελειώνουν. Και μετά επαναλαμβάνονται και ταλιμπάν και ταλιμπάν και ταλιμπάν.
Εγώ δεν τα πιστεύω αυτά. Αυτά είναι του διαβόλου. Φυσικά και τελειώνουν οι κύκλοι. Αν τους κοιτάξεις από πάνω, ναι, δεν τελειώνουν. Αλλά από το πλάι παύουν να είναι κύκλοι. Από το πλάι είναι σπιράλ, ελατήρια, κοχλίες. Κομπρέντε σενιόρ;
Εγώ τους κοιτώ από το πλάι. Και τούτος εδώ τελείωσε. Γιατί θα ρωτήσετε. Διότι έχω κέφι για άλλα πράγματα. Να την κάνω από δω. Όχι για την Ushuaia που βρίσκεται ο Σαμ, αλλά για μέρη πιο κοντινά και σαφώς πιο απρόσιτα. Τι να λέμε τώρα.
Ετσι πάνε αυτά τα πράγματα. Το πείραμα είχε ενδιαφέρον, το ομολογώ.
Προχθές έβγαλα τους επιδέσμους από την δεύτερη πλαστική που μου έκανε ο γιατρός του Σαμ. Ο Σαμ ξέρει όλον τον κόσμο και ο γιατρός ήταν κορυφή. Έτσι έγινα τώρα.

Τα μαλλιά θα γίνουν πιο φυσικά, με διαβεβαίωσε ο γιατρός. Και ίσως στην πορεία υπάρξουν μερικές ρυτίδες. Πάντως το αποτέλεσμα είναι υπέροχο.
Ίσως γι' αυτό νοιώθω μια ελαφράδα. Ή μια αλαφράδα.
Λοιπόν, για να μην μακρυγορούμε. Εγώ εδώ δεν ξαναγράφω. Πάω για άλλα. Όσο για τα λεφτά που πλήρωσα στον Σαμ, χαλάλι. Τα τελευταία μου ήταν και ησύχασα.
Και μια και μιλάω για τον Σαμ. Εκεί στην Ushuaia βρήκε τον εαυτό του. Άνοιξε ένα κατάστημα με σπάνια έγχρωμα βινύλια. Μου έστειλε ως δώρο μια δωδεκάιντση βερσιόν του Whiter Shade of Pale σε λαχανί χρώμα με κόκκινες τελίτσες εκτελεσμένη από τους Zuffenhausen Monkeys μια γερμανική Γκοθ μπάντα της οποίας τα μέλη πέθαναν πίνοντας χλωρίνη.
Καλά είναι ο Σαμ. Συζέι με μια όμορφη αργεντίνα και κοιμούνται στο πατάρι του μαγαζιού.
Το καλοκαίρι που έρχεται (δηλαδή τον Δεκέμβρη για αυτούς) βρήκε μια χορηγία και διοργανώνει μια biennale Ταριχευμένου Ζώου και Φυτού. Μην με ρωτάτε τι είναι αυτό.
Ίσως πάω να το δώ.
Ως κατακλέιδα μια φωτογραφία που πάντα ήθελα να δημοσιεύσω αλλά δεν προέκυψε.

Τα φιλιά μου.
Άντε γεια. Παω.

Ushuaia

Ο Σαμ, ως συνήθως, εμφανίστηκε από το πουθενά. Παραθέτω το γράμμα και τις φωτογραφίες του.

" Είμαι στο τέλος του κόσμου, σπεσιαλμήτσε! Και δεν πρόκειται για μεταφορά, ούτε για σχήμα λόγου. Είμαι στο τέλος του σκατόκοσμου. Χα!
Το τέλος έχει όνομα και λέγεται "Ushuaia". Είναι η νοτιότερη πόλη της γής. Μεγάλη πόλη, καμια εξηνταπενταριά χιλιάδες ψυχές. Πως έφτασα; Γιατί; Μην τα ρωτάς. Το Μπουένος Αϊρες με απέβαλε. Ήμουν το λάθος μόσχευμα. Υπέροχη, υπέροχη πόλη. Μα όχι για μένα, όχι για τώρα. Οι γυναίκες βλέπεις....
Πρέπει να γεράσω λίγο ακόμα. Πρέπει να θέλω να μείνω για να πάω εκει. Και χρειάζομαι πιο πολλά λεφτά. Στην σάπια αργεντίνικη οικονομία οι ευκαιρίες λιγοστές. Θα πεις κι εδώ Αργεντινή είναι αλλά εδώ μου έκατσε αλλιώς. Βρέθηκα σε ένα κρουαζιερόπλοιο που σάλπαρε κατά την Ανταρκτική. Εδώ τώρα είναι φθινόπωρο, καταπληκτική εποχή. Οι Αμερικάνοι πληρώνουν ένα σωρό λεφτά για να δουν το πρώτο χιόνι στην γη του πυρός. Εγώ πάλι σκέφτηκα, μια που είμαι εδώ να επισκευθώ το πιο νότιο σημείο του πολιτισμού και ίσως να δω και εκείνο το Φάρο στην Ακρη του Κόσμου που διάβαζα στο βιβλίο του Βερν τα καλοκαίρια στης θείας Τανίτας.
Κατέβηκα στην Ushuaia γιατί τα χρήματα που κέρδισα παίζοντας πιάνο στο πλοίο ήταν λιγότερα από όσα έχανα το βράδυ στο καζίνο. Κι επίσης κατέβηκα γιατί εδώ με βρήκε το πρώτο χιόνι. Το είδα συμβολικά το πράγμα.
Φυσάει τρομερός αέρας. Κάνει κρύο. Είναι κάτι σαν Οκτώβρης αλλά σκέψου ότι ακόμα και το καλοκαίρι η μέση θερμοκρασία είναι γύρω στους 7-8 βαθμούς. Φυσάει τόσο που τα δέντρα μεγαλώνουν πλαγίως. Πλαγίως! Έργα τέχνης τα άτιμα. Τσόκλης! Χαχα!
Όπως και νά 'χει δεν είμαι μόνος. Εδώ μένει τουλάχιστον τους καλοκαιριούς μήνες ο Colin Chapman, ο παλιός μας φίλος από την Αγγλία, ο Golden Boy! Τον θυμάσαι; Έχει μια τουριστική επιχείρηση και κάνει μικρές κρουαζιέρες στο Εθνικό Πάρκο της Γής του Πυρός. Θα ναι για κανέναν μήνα εδώ και μετά την κάνει για Καραϊβική. Μπορώ να μείνω στο σπίτι του. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο αλλά είναι ζεστό και τζάμπα. Η πόλη είναι παράξενη. Δεν την έχω δει ακόμα
καλά, αλλά μοιάζει λίγο με Νορβηγία. Ζωντανή αλλά βέβαια τον χειμώνα θα δείξει. Υπάρχει και μια καλλιτεχνική ψιλοσκηνή ακούω. Θα δούμε.
Λέω να στήσω εδώ το καφέ που σκεφτόμουν. Τι χλιδή. Το Καφέ στην Άκρη του Κόσμου!
Ο τελευταίος Φραπέ πριν την Ανταρκτική. Λουκούμια κι Έλκηθρα!
Προς το παρόν απολαμβάνω μια τοπική λιχουδια, κάτι θεσπέσια κόκκινα καβούρια που έχουν εδώ, τα fueguerina spider crab, σαν γιγάντιες κόκκινες αράχνες. Γιαμ, γιαμ!
Θε έχεις νέα μου σύντομα. Μόλις οργανωθώ. Δεν είσαι κι άσχημος μετα την πλαστική. Χαχα! Πρέπει να σε στείλω στο μέλλον σε δικό μου άνθρωπο. Γεια σου σπέσιαλμήτσε. Ακολουθει φωτό του καβουριού.

Κάνε χώρο κυρ μανάβη, έρχεται η Άνοιξη!

Κάθε φορά που συνδέω το λεμόνι με τον λαμπτήρα η αίσθηση είναι η ίδια. Κάτι σαν αβεβαιότητα, αλλά με μια μικρή φυσαλιδα στο στομάχι ή στο στήθος. Δεν μπορώ να πω περισσότερα για αυτό. Δεν είναι ότι δεν θέλω είναι ότι πραγματικά δεν μπορώ. Δυστυχώς η μέθοδος δεν είναι ανάμεσα στα χαρίσματά μου κι έτσι δεν ξέρω πως να αναλύσω τα πράγματα.
Παρόλα αυτά η αίσθηση του λεμονιού και του λαμπτήρα είναι υπαρκτή και η μικρή γροθιά που δέχομαι, αδύναμη σαν νηπίου, είναι το κοντινότερο που μπορώ να φανταστώ.
Το γράψιμο βοηθά βέβαια στην κατανόηση των πραγμάτων.

Άλλο να επιπλέεις σε μια ζεστή θάλασσα, άλλο να κολυμπάς σε μια ταραγμένη ζεστή θάλασσα, άλλο να παλεύεις σε μια τρικυμιασμένη ζεστή θάλασσα, άλλο να είσαι χαμένος σε μια παγωμένη θάλασσα, κι άλλο να περιφέρεσαι σαν έμβρυο σε έναν πλακούντα.


Μια μυθιστορηματική ζωή, προϋποθέτει την δημιουργία ένος μύθου και την χρονική απόσταση. Κατά τα άλλα είναι μια κανονική ζωή, για αυτόν που την ζει.

Κάτω το εικοσιτετράωρο! Ελευθερία στον χρόνο! Φτιάξε την μέρα με όσες ώρες θες!
Χρόνος, Είναι, Το δίκιο του Ξενύχτη!
Η ισημερία είναι παγκόσμια γιορτή. Η μέρα κι η νύχτα με δικαίωμα ψήφου.

Από ότι άκουσα έχει ήλιο σήμερα.

Το τέλος του κόσμου

Το κακό δεν υπάρχει. Είναι όλα καλά.
Το καλό δεν υπάρχει. Είναι όλα χάλια.
Το χαλί είναι όλο κακά.
Το χακί 'ναι χα χα χα!
Η απόσταση από το καλό στο κακό, είναι όση από το χαλί στο χακί. Ένα λάμδα δρόμος. Ή ένα κάππα δρόμος.
Στον πλανήτη μυαλό γίνονται όλα. (Εδώ μπορει να το γραψει κανείς και "Στον πλανήτη μυαλό, όλα γίνονται!")
Γεγονός είναι ότι υπάρχει παγκόσμια οικονομική κρίση. Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι μέρος της παγκόσμιας οικονομίας. Η ύφεση δεν νοειται χωρίς ανάπτυξη. Και επίσης το σολ ύφεση είναι το φα δίεση.
Ο πλούτος είναι πλασματικός. Τα πάντα είναι ατμός. Θρασύβουλας.
Έχετε βολευτεί. Παει και τελείωσε. Όσο χρειάζεσαι λαπτοπ από την Κίνα είσαι επιρεπής στην ύφεση. Όσο θες την τσιπούρα να κάνει 5 ευρώ το κιλό είσαι επιρεπής στην ύφεση.
Όσο τα βιολογικά εστιατόρια έχουν άγριες καραβίδες Μαδαγασκάρης στο μενού είσαι επιρεπής στην ύφεση. Όσο θες ο παραδοσιακός ξενώνας στο Ζαγόρι να έχει τζακούζι είσαι επιρεπής στην ύφεση.
Μέτρα κατά της ύφεσης: "Ταξίδι στην άκρη της νύχτας" του Σελίν, η τζαζ, το αλεύρι με νερό μαγιά και αλάτι, το περπάτημα, η Εθνική Πινακοθήκη, το πιάνο, κρασί χύμα από ρέκτη οινοπώλη, το τραγούδι, οι γάτες, η κουβέντα.
Αιτίες της ύφεσης: Ο Σάκης, ο Λάκης, ο Πατάκης, ο Βουλγαράκης, ο Μαρκογιαννάκης, ο Δασκαλαντωνάκης, ο καβουρογαμόσαυρος ο αμμώδης ο μεταναστευτικός, ο Μπάμπης ο Βωβός,
ο Μιμίκος ο γιατρός. Και ο τύπος με το πούρο-εξάτμιση.

Τέσερεις Ιάπωνες πήγανε μια μέρα για φαγητό σε ένα σουβλατζίδικο του Κυότο.
Ο σουβλατζής με παραδοσιακό τρόπο τους μύησε στην ιεροτελεστία του κοκορετσίου.
Κατόπιν εκτύπησαν και τρεις γύρους έκαστος και στο τέλος πήραν έναν χαλβά σιμιγδαλένιο στα τέσσερα. Το δείπνο συνοδεύτηκε από ρετσίνα Κουρτάκη, κάθε μέρα γιορτή.
Πλήρωσαν πολλά γιεν, σε αντιστοιχία 170 ευρώ περίπου.
Θεώρησαν το ποσό λογικό καθότι επρόκειτο για έθνικ εστιατοριο με σπάνιες γεύσεις.
Ο εστιάτορας ήταν Ιταλός. Οι Ιάπωνες δεν κατάλαβαν την διαφορά.

Μαθαίνω ότι ο Σαμ ετοιμάζεται να ανοίξει ένα καφέ, αλλά όχι στο Μπουένος Άιρες, όπου και τα βρήκε μπαστούνια.

Σύμπτωση

Το special δίπλα στο mitsos μου το κόλλησαν οι συμφοιτητές μου επειδή έφτιαχνα (και φτιάχνω) μεταξύ άλλων special cappuccino.
Αυτό δεν είναι κάτι σπουδαίο βέβαια, πολλοί φτιάχνουν special cappuccino. Αλλά τότε τύχαινε μόνο εγώ να έχω μηχανή για cappuccino. Οπότε το αχούρι μου είχε γίνει ατύπως ιταλικό καφεποτείο και έτσι ανάμεσα σε διάφορα ψευτοιταλικα η λέξη special έδινε κι έπερνε. Μια λεξη που ούτως ή άλλως χρησιμοποιώ κατά κόρον.
Για όσους δεν γνωρίζουν την υψηλή τέχνη του καφέ, ένας καλός cappuccino χρειάζεται πάνω από όλα ηρεμία και χρόνο. Θέλει τα έτσι του και τα αλλιώς του, τις θερμοκρασίες του, τον συγχρονισμό του, το σωστό γάλα, τον σωστό καφέ και αυτοσυγκέντρωση. Είναι λίγο σαν άλμα επί κοντώ. Πρέπει να περάσεις ένα κάποιο όριο, αλλιώς δεν κάνεις τίποτα.
Η τεχνική του καφέ είχε τα αποτελέσματά της πάνω σε ένα χαώδες ον σαν και μένα. Με έκανε πιο προσεκτικο, πιο παρατηρητικό αν θέλετε. Ειδικά στο θέμα του αφρού.
Θα έχετε πιθανόν παρατηρήσει τα διάφορα σχήματα που δημιουργούν οι μεγάλοι μάστορες των κεντρικών καφέ, με μόνη παλέττα το καφέ του καφέ και το ασπρο του αφρόγαλου. Τι καρδούλες, τι κρεμμυδοειδή καμπαναριά, τι φατσούλες, τι καραβάκια. (ναι, καραβάκια).
Εγώ αδιαφορώ για αυτά. Δεν φτιάχνω σχήματα. Αγαπώ την σύμπτωση. Σαν τους μάγους της μαμάς Αφρικής που πετούν α κόκκαλα στο χώμα και μετά τα παρατηρουν πως έπεσαν και βγάζουν συμπεράσματα για την ζωή.
Τα σκεφτόμαι όλα αυτά ενώ κοιτώ έξω από το παράθυρο της βεράντας. Είναι ένα καταπληκτικό απόγευμα. Από αυτά που δεν αντέχω να τα βλέπω, δεν ξέρω γιατί. Ηλιόλουστο, κρύο, πεντακάθαρο, πορτοκαλί. Τα ηλιόλουστα απογέυματα στην Αθήνα είναι πορτοκαλί με την βούλα. Στην Λάρισα ας πούμε είναι πιο μενεξεδιά. (Το ξέρω, έχω φυλάξει σκοπιές)
Κοιτάω λοιπόν μερικές σκιές που μπερδεύονται με μερικά κλαδιά, που μπερδεύονται με ένα καλώδιο, που μπερδεύεται με μια καπνοδόχο, που μπερδεύεται με πλακάτο μπλε του ουρανού από πισω, που μπερδεύεται με την ίδια του την αντανάκλαση σε ένα τζάμι. Το σύνολο έχει κάτι το υπέροχα κιτς. Είναι μια στιγμή. Μια σύμπτωση. Σκέφτομαι ότι αυτό δεν το φτιάχνεις συνειδητά με τίποτα. Το προσεγγίζεις αν είσαι καλός ζωγράφος ή φωτογράφος ας πούμε, αλλά
δεν πρόκειται ποτέ να είναι αυτό που βλέπω εγώ. (Που έβλεπα, γιατί τώρα έπαψε να υπάρχει).
Το τυχαίο είναι το πραγματικό. Τι αφέλεια να προσπαθείς να βρεις νόημα πίσω από το τυχαίο.
Τι πραγματικό κρίμα. Μόνο προσωπική ερμηνεία. Νόημα δεν υπάρχει.
Σκέφτομαι ότι είμαστε οι αισθήσεις μας. Τίποτε άλλο.
Χτες έλεγε ένας (ο Σερλοκ Χολμς συγκεκριμένα): Θεε μου, αν υπάρχεις, σώσε την ψυχή μου, αν υπάρχει. Εγώ θα έλεγα: Θέε μου, αν υπάρχεις, μην ασχολείσαι μαζί μου, αν υπάρχω.
(Μα τι σκατά με έπιασε σήμερα! Έλα Παναγία μου, αν υπάρχεις)

Μεθοδολογία

Αναρωτιέμαι καθημερινά, σχεδόν κάθε στιγμή, προς τα που πάω . Προς τα που να πάω. Σπάνια αναρωτιέμαι από που έρχομαι. Σπάνια που είμαι.
Δεν έχω εξήγηση σε αυτό.
Ο Σαμ υποστήριζε, τον καιρό που κάναμε παρέα, πως βρίσκομαι σε μια ορισμένη φάση και πως δεν πρέπει να με απασχολεί αυτό καθ'αυτό το γεγονός του γιατί αναρωτιέμαι, αλλά πως μεγαλύτερη σημασία έχει ή να απαντήσω επιτέλους ή να σταματήσω να αναρωτιέμαι. Το γιατί είναι δευτερεύον έλεγε.
Το αναφέρω τώρα αυτό, γιατί η φαση που έλεγε ο Σαμ είναι αφ' ενός κάπως μεγαλύτερης διάρκειας από όσο υποθέταμε τότε, και αφ' ετέρου γιατί πρόσφατα διαπίστωσα πώς μερικές φορές η αναζήτηση είναι σαν να έχεις έναν φακό και να προσπαθείς να βρεις την έξοδο από ένα κτίριο ενώ κανονικά θα έπρεπε να ψάχνεις να βρεις τον διακόπτη για το φως.
Το κόλπο έγκειται στο γεγονός ότι ΔΕΝ μπορείς να βγεις από το κτίριο. Πρόκειται περί απάτης. Το κτίριο κινείται μαζί σου και ο φακός κάποια στιγμή θα σε εγκαταλείψει. Άρα όσο το συντομότερο ανάψεις το φως τόσο το καλύτερο.
Αυτό ο Σαμ δεν το ήξερε και εγώ το υποπτεύθηκα πρόσφατα. Είμαι σχεδόν σίγουρος τώρα, πόσο μάλλον που το κτίριο είναι τεράστιο και οι διακόπτες πολλοί.
Εξυπακούεται ότι ύστατη πράξη ρομαντισμού είναι να εξακολουθήσεις να αναζητείς την έξοδο με τον φθίνοντα φακό σου. Και ύστατη πράξη ανατροπής να την βρεις.
Μετά είναι και το άλλο. Όταν με το καλό βρεις τον διακόπτη και ανάψει το φώς (αν πούμε ότι δεν έχει καεί ή βραχυκυκλώσει) το πιο πιθανό είναι ότι σε ένα φωτισμένο δωμάτιο θα βρεις και την έξοδο. Θα την δεις. Κι ας κινείται και το κτίριο. (Αν υπάρχει έξοδος).
Ένας άλλος τρόπος είναι να αδιαφορήσεις για φακούς και διακόπτες και να αρχίσεις με μέθοδο και υπομονή να ψηλαφείς το χώρο. Να, αυτό είναι μια καλή ιδέα.

Και τώρα οι συμβουλες μας για χειροτέχνες:

Ένας συμφοιτητης, μια φορά, είχε την ιδέα να πλύνει τον εγκέφαλό του. Υπέθετε ότι έτσι θα ξεφορτωνόταν ένα μεγάλο λασπώδες βουνό που είχε συσσωρευθεί με τα χρόνια εκεί μέσα. Επέλεξε έναν έξυπνο τρόπο. Θα τοποθετούσε έναν σωλήνα στον δεξί του κρόταφο και θα άνοιγε μια τρύπα στον αριστερό. Το νερό θα περνούσε με δύναμη και θα παράσερνε τις ακαθαρσίες.
Το γεγονός ότι η μέθοδος μοιραζόταν στοιχεία αυτοκτονίας δεν τον έβαλε τόσο σε σκέψεις, όσο το γεγονός ότι δεν ηταν σίγουρος αν οι μπούρδες είναι υδατοδιαλυτές. Το σχέδιο ανεβλήθη.
Μετά δοκίμασε το ίδιο χωρις νερό αλλα με αλκοόλ. Λειτουργησε θαυμασια και δεν χρειάστηκε καν να ανοίξει καινούριες τρύπες. Απλώς η πλημμύρα παρέσυρε και κάνα δυό άλλα περιεχόμενα.
Don't try this at home.
Ως τέλος μια μικρή bonus φωτογραφία

Γενέθλια

Δεν φέρω καμιά ευθύνη! Έχω να γράψω καιρό για πολύ σημαντικούς λόγους που και να τους εξηγούσα θα φαινόμουν ανόητος. Ευτυχώς οι λόγοι εκλείπουν σιγά σιγά. Παρόλα αυτά, σήμερα, έλαβα από το πουθενά το κείμενο που ακολουθεί συμπεριλαμβανομένου του τίτλου της ανάρτησης. Είναι από τον Σαμ. Βάση της συμφωνίας μας πρέπει να το ανεβάσω. Όσον αφορά εμένα, θα τα πούμε εν καιρώ.

O Sam γράφει:

Κάθομαι στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Είναι η δεύτερη μέρα που μπορώ να τραφώ μόνος μου. Δεξιά μου νοσηλεύεται με τραύμα από σφαίρα ο Marty Banks, έμπορος πρέζας , φυλασσόμενος από έναν θηριώδη Νοτιοαφρικανό, τον Linus που σιχαίνεται δύο πράγματα. Τους εμπόρους πρέζας και τις κουβέντες. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι μόνος μου στο δωμάτιο, έτσι είχε κανονίσει ο πρόξενος αλλά δυστυχώς δεν υπήρχε χώρος. Μετά την περιπέτεια στο Mogadishu και την επιτυχή έκβαση της πειρατείας του Sirious Star στην οποία μεσολάβησα, προσπάθησα να κάνω το ίδιο και για το δικο μου πλοίο, προσφερόμενος να μεταφέρω ο ίδιος τα λύτρα. Βρέθηκα στην θάλασσα από αυτά τα καθάρματα, και θα ήμουν τροφή της πλούσιας πανίδας του ινδικού αν δεν με ψάρευε μια ακταιωρός του γαλλικού ναυτικού. Με τα πολλά και λόγω των γνωστών μου σχέσεων με τους βρετανούς βρέθηκα σε αυτό το αναρρωτήριο του Capetown. Σε δυό τρεις μέρες θα είμαι καλά αν εξαιρέσουμε τον δεξί μου ώμο που ένας θεός ξέρει πότε θα σταματήσει να πονάει.
Ο γείτονας πρεζέμπορος, έχει όρεξη για κουβέντα. Όλο ρωτάει πράγματα. Ο Linus ο φρουρός του λέει γύρω στα 50 shut-up την ώρα και ενίοτε του αγριεύει. Εγώ κάνω πως δεν καταλαβαίνω.
Κοιτώντας έξω, στο όμορφο πάρκο βλέπω να περνούν διάφοροι. Ενίοτε περνάει και κάποιος κάνοντας ιππασία. Πολλά άλογα εδώ. Και πολλά ποδήλατα.
Παρατηρώ έναν ασπρομάλλη να περνά έφιπος αρκετά μακρυά. Στον τοίχο δίπλα στο παράθυρο έχει ένα ημερολόγιο. 18/1.
Η Νότιος Αφρική έχει την ίδια ώρα με την Ελλάδα. Αρα και κει μέρα θά 'ναι , ένα ηλιόλουστο πρωινό πιθανόν. Πιο κρύο από εδώ. Εκει είναι χειμώνας τώρα.
Χτυπάω το κουδούνι της νοσοκόμας. Την ρωτάω αν υπάρχει πρόσβαση ιντερνετ στο κτήριο. Σε λίγο έρχεται με ένα αρχαίο λαπτοπ. Ξέρει ποιος είμαι και με συμπαθεί. Μου λέει να γράψω ότι θέλω και να της πω που να το στείλει.
Έτσι βρέθηκα να γράφω αυτές τις γραμμές.
Ο πρεζέμπορος έχει εντυπωσιαστεί. Τον αγνοώ.
Σκέφτομαι ότι η περιπέτειες του καθενός μας είναι ανεξάρτητες από χώρο και χρόνο. Άλλος βολοδέρνει στα χιόνια φερ ειπείν πηγαίνοντας στους πόλους , άλλος βολοδέρνει στο γραφείο του, πάλι πηγαίνοντας στους πόλους. Όλοι αντιμετωπίζουν δαίμονες. Υπάρχουν τόσοι δαίμονες. Σκοτεινοί, φωτεινοί, δόλιοι, αόρατοι, αμετακίνητοι. Η γεωγραφία είναι σχετική. Η πόλις θα σε ακολουθεί που έλεγε κι ό Ποιητής. Με πιάσαν τα συναισθηματικά όπως καταλάβατε. Είναι που γράφω για κάτι γενέθλια ενός υπόγειου συντρόφου από ένα παράλληλο σύμπαν.
Τα σχέδιά μου μόλις βγω από εδώ είναι ήδη κατεστρωμένα. Με ένα μικρό ποσο που εξασφάλισα από την πλοιοκτήτρια του Sirious Star θα ανοίξω ένα cafe στο Buenos Aires. Ρωτάτε γιατί εκεί; Έχει καλούς καφέδες, κακή οικονομική κατάσταση, άρα τα φράγκα μου θα πιάσουν τόπο και επίσης δεν έχω πάει ποτέ μου. Ενα cafe είναι μια εξαιρετική βάση για αλητείες.
Σπέσιαλ μίτσε, τις ευχές μου. Ήθελα να ΄ξερα τι τό 'κανες το μπόγκ. Παρακαλώ ανέβασε το παρόν με τον τίτλο "γενέθλια".

Hasta Manana!

Sam.