Σύμπτωση

Το special δίπλα στο mitsos μου το κόλλησαν οι συμφοιτητές μου επειδή έφτιαχνα (και φτιάχνω) μεταξύ άλλων special cappuccino.
Αυτό δεν είναι κάτι σπουδαίο βέβαια, πολλοί φτιάχνουν special cappuccino. Αλλά τότε τύχαινε μόνο εγώ να έχω μηχανή για cappuccino. Οπότε το αχούρι μου είχε γίνει ατύπως ιταλικό καφεποτείο και έτσι ανάμεσα σε διάφορα ψευτοιταλικα η λέξη special έδινε κι έπερνε. Μια λεξη που ούτως ή άλλως χρησιμοποιώ κατά κόρον.
Για όσους δεν γνωρίζουν την υψηλή τέχνη του καφέ, ένας καλός cappuccino χρειάζεται πάνω από όλα ηρεμία και χρόνο. Θέλει τα έτσι του και τα αλλιώς του, τις θερμοκρασίες του, τον συγχρονισμό του, το σωστό γάλα, τον σωστό καφέ και αυτοσυγκέντρωση. Είναι λίγο σαν άλμα επί κοντώ. Πρέπει να περάσεις ένα κάποιο όριο, αλλιώς δεν κάνεις τίποτα.
Η τεχνική του καφέ είχε τα αποτελέσματά της πάνω σε ένα χαώδες ον σαν και μένα. Με έκανε πιο προσεκτικο, πιο παρατηρητικό αν θέλετε. Ειδικά στο θέμα του αφρού.
Θα έχετε πιθανόν παρατηρήσει τα διάφορα σχήματα που δημιουργούν οι μεγάλοι μάστορες των κεντρικών καφέ, με μόνη παλέττα το καφέ του καφέ και το ασπρο του αφρόγαλου. Τι καρδούλες, τι κρεμμυδοειδή καμπαναριά, τι φατσούλες, τι καραβάκια. (ναι, καραβάκια).
Εγώ αδιαφορώ για αυτά. Δεν φτιάχνω σχήματα. Αγαπώ την σύμπτωση. Σαν τους μάγους της μαμάς Αφρικής που πετούν α κόκκαλα στο χώμα και μετά τα παρατηρουν πως έπεσαν και βγάζουν συμπεράσματα για την ζωή.
Τα σκεφτόμαι όλα αυτά ενώ κοιτώ έξω από το παράθυρο της βεράντας. Είναι ένα καταπληκτικό απόγευμα. Από αυτά που δεν αντέχω να τα βλέπω, δεν ξέρω γιατί. Ηλιόλουστο, κρύο, πεντακάθαρο, πορτοκαλί. Τα ηλιόλουστα απογέυματα στην Αθήνα είναι πορτοκαλί με την βούλα. Στην Λάρισα ας πούμε είναι πιο μενεξεδιά. (Το ξέρω, έχω φυλάξει σκοπιές)
Κοιτάω λοιπόν μερικές σκιές που μπερδεύονται με μερικά κλαδιά, που μπερδεύονται με ένα καλώδιο, που μπερδεύεται με μια καπνοδόχο, που μπερδεύεται με πλακάτο μπλε του ουρανού από πισω, που μπερδεύεται με την ίδια του την αντανάκλαση σε ένα τζάμι. Το σύνολο έχει κάτι το υπέροχα κιτς. Είναι μια στιγμή. Μια σύμπτωση. Σκέφτομαι ότι αυτό δεν το φτιάχνεις συνειδητά με τίποτα. Το προσεγγίζεις αν είσαι καλός ζωγράφος ή φωτογράφος ας πούμε, αλλά
δεν πρόκειται ποτέ να είναι αυτό που βλέπω εγώ. (Που έβλεπα, γιατί τώρα έπαψε να υπάρχει).
Το τυχαίο είναι το πραγματικό. Τι αφέλεια να προσπαθείς να βρεις νόημα πίσω από το τυχαίο.
Τι πραγματικό κρίμα. Μόνο προσωπική ερμηνεία. Νόημα δεν υπάρχει.
Σκέφτομαι ότι είμαστε οι αισθήσεις μας. Τίποτε άλλο.
Χτες έλεγε ένας (ο Σερλοκ Χολμς συγκεκριμένα): Θεε μου, αν υπάρχεις, σώσε την ψυχή μου, αν υπάρχει. Εγώ θα έλεγα: Θέε μου, αν υπάρχεις, μην ασχολείσαι μαζί μου, αν υπάρχω.
(Μα τι σκατά με έπιασε σήμερα! Έλα Παναγία μου, αν υπάρχεις)

Μεθοδολογία

Αναρωτιέμαι καθημερινά, σχεδόν κάθε στιγμή, προς τα που πάω . Προς τα που να πάω. Σπάνια αναρωτιέμαι από που έρχομαι. Σπάνια που είμαι.
Δεν έχω εξήγηση σε αυτό.
Ο Σαμ υποστήριζε, τον καιρό που κάναμε παρέα, πως βρίσκομαι σε μια ορισμένη φάση και πως δεν πρέπει να με απασχολεί αυτό καθ'αυτό το γεγονός του γιατί αναρωτιέμαι, αλλά πως μεγαλύτερη σημασία έχει ή να απαντήσω επιτέλους ή να σταματήσω να αναρωτιέμαι. Το γιατί είναι δευτερεύον έλεγε.
Το αναφέρω τώρα αυτό, γιατί η φαση που έλεγε ο Σαμ είναι αφ' ενός κάπως μεγαλύτερης διάρκειας από όσο υποθέταμε τότε, και αφ' ετέρου γιατί πρόσφατα διαπίστωσα πώς μερικές φορές η αναζήτηση είναι σαν να έχεις έναν φακό και να προσπαθείς να βρεις την έξοδο από ένα κτίριο ενώ κανονικά θα έπρεπε να ψάχνεις να βρεις τον διακόπτη για το φως.
Το κόλπο έγκειται στο γεγονός ότι ΔΕΝ μπορείς να βγεις από το κτίριο. Πρόκειται περί απάτης. Το κτίριο κινείται μαζί σου και ο φακός κάποια στιγμή θα σε εγκαταλείψει. Άρα όσο το συντομότερο ανάψεις το φως τόσο το καλύτερο.
Αυτό ο Σαμ δεν το ήξερε και εγώ το υποπτεύθηκα πρόσφατα. Είμαι σχεδόν σίγουρος τώρα, πόσο μάλλον που το κτίριο είναι τεράστιο και οι διακόπτες πολλοί.
Εξυπακούεται ότι ύστατη πράξη ρομαντισμού είναι να εξακολουθήσεις να αναζητείς την έξοδο με τον φθίνοντα φακό σου. Και ύστατη πράξη ανατροπής να την βρεις.
Μετά είναι και το άλλο. Όταν με το καλό βρεις τον διακόπτη και ανάψει το φώς (αν πούμε ότι δεν έχει καεί ή βραχυκυκλώσει) το πιο πιθανό είναι ότι σε ένα φωτισμένο δωμάτιο θα βρεις και την έξοδο. Θα την δεις. Κι ας κινείται και το κτίριο. (Αν υπάρχει έξοδος).
Ένας άλλος τρόπος είναι να αδιαφορήσεις για φακούς και διακόπτες και να αρχίσεις με μέθοδο και υπομονή να ψηλαφείς το χώρο. Να, αυτό είναι μια καλή ιδέα.

Και τώρα οι συμβουλες μας για χειροτέχνες:

Ένας συμφοιτητης, μια φορά, είχε την ιδέα να πλύνει τον εγκέφαλό του. Υπέθετε ότι έτσι θα ξεφορτωνόταν ένα μεγάλο λασπώδες βουνό που είχε συσσωρευθεί με τα χρόνια εκεί μέσα. Επέλεξε έναν έξυπνο τρόπο. Θα τοποθετούσε έναν σωλήνα στον δεξί του κρόταφο και θα άνοιγε μια τρύπα στον αριστερό. Το νερό θα περνούσε με δύναμη και θα παράσερνε τις ακαθαρσίες.
Το γεγονός ότι η μέθοδος μοιραζόταν στοιχεία αυτοκτονίας δεν τον έβαλε τόσο σε σκέψεις, όσο το γεγονός ότι δεν ηταν σίγουρος αν οι μπούρδες είναι υδατοδιαλυτές. Το σχέδιο ανεβλήθη.
Μετά δοκίμασε το ίδιο χωρις νερό αλλα με αλκοόλ. Λειτουργησε θαυμασια και δεν χρειάστηκε καν να ανοίξει καινούριες τρύπες. Απλώς η πλημμύρα παρέσυρε και κάνα δυό άλλα περιεχόμενα.
Don't try this at home.
Ως τέλος μια μικρή bonus φωτογραφία