Χτες έβρεξε. Έριξε μια αλύπητη νεροποντή. Στον κήπο μας στο Λατάρ-Εκρούτς εμφανίστηκαν βατράχια. Είχε να γίνει κάτι τέτοιο από το 79 όταν έιχε ξεχειλίσει το ρέμα της Ποντίκαινας. Έκτοτε το ρέμα σκεπάστηκε για να περάσει ο αυτοκινητόδρομος. Το σπίτι μας είναι πια κάτω από μια εντυπωσιακή γέφυρα σχεδιασμένη από τον Herman Weisweiler. Έργο τέχνης. Την ίδια γνώμη είχαν και τα βατράχια. Έκρωζαν όλη νύχτα προς την γέφυρα. Το πρωί βγήκε ο ήλιος και έπαψαν να ηχούν. Μετά εξαφανίστηκαν. Τα βρήκαμε αργότερα δολοφονημένα από αγνώστους. Ο γιός της γειτόνισσας θύμωσε τόσο που κραδαίνοντας το αντιαρματικό του Αγάπαθλου βγήκε στην γύρα να εκδικηθεί. Το βράδυ γύρισε αναψοκοκκινισμένος και πολύ γηραιότερος. Άφησε κάτω το όπλο και έφτυσε έξω από το παράθυρο. Μετά μας κέρασε ρακή.
Άντε μωρέ καρντάσια! είπε. Και έφτυσε έξω από το παράθυρο. Την θεία Φρίντα την έπιασαν τα κλάμματα.
