Κάθε φορά που συνδέω το λεμόνι με τον λαμπτήρα η αίσθηση είναι η ίδια. Κάτι σαν αβεβαιότητα, αλλά με μια μικρή φυσαλιδα στο στομάχι ή στο στήθος. Δεν μπορώ να πω περισσότερα για αυτό. Δεν είναι ότι δεν θέλω είναι ότι πραγματικά δεν μπορώ. Δυστυχώς η μέθοδος δεν είναι ανάμεσα στα χαρίσματά μου κι έτσι δεν ξέρω πως να αναλύσω τα πράγματα.
Παρόλα αυτά η αίσθηση του λεμονιού και του λαμπτήρα είναι υπαρκτή και η μικρή γροθιά που δέχομαι, αδύναμη σαν νηπίου, είναι το κοντινότερο που μπορώ να φανταστώ.
Το γράψιμο βοηθά βέβαια στην κατανόηση των πραγμάτων.
Άλλο να επιπλέεις σε μια ζεστή θάλασσα, άλλο να κολυμπάς σε μια ταραγμένη ζεστή θάλασσα, άλλο να παλεύεις σε μια τρικυμιασμένη ζεστή θάλασσα, άλλο να είσαι χαμένος σε μια παγωμένη θάλασσα, κι άλλο να περιφέρεσαι σαν έμβρυο σε έναν πλακούντα.
Μια μυθιστορηματική ζωή, προϋποθέτει την δημιουργία ένος μύθου και την χρονική απόσταση. Κατά τα άλλα είναι μια κανονική ζωή, για αυτόν που την ζει.
Κάτω το εικοσιτετράωρο! Ελευθερία στον χρόνο! Φτιάξε την μέρα με όσες ώρες θες!
Χρόνος, Είναι, Το δίκιο του Ξενύχτη!
Η ισημερία είναι παγκόσμια γιορτή. Η μέρα κι η νύχτα με δικαίωμα ψήφου.
Από ότι άκουσα έχει ήλιο σήμερα.
