Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι περίεργοι. Είναι ενίοτε και τα κατώτερα όντα. Η περιέργεια, μια ανεξήγητη δύναμη, πιο ανεξήγητη από την σκοτεινή ύλη, πιο δύσκολα κατανοητή από το μποζώνιο του Χιγκς, ή το χιγκόνιο του Μποζ, είναι η πραγματική αιτία που τα πράγματα δεν μένουν στάσιμα. Πως ορίζεις την περιέργεια. Ανάγκη εντυπώσεων; Κάτι σαν πείνα; Γιατί υπάρχει; Γιατί δεν έχουμε μόνο την ανάγκη της τροφής και της αναπαραγωγής. Γιατί η περιέργεια είναι ανώτερη των παραπάνω. Οι ορισμοί των αναγκών σκοντάφτουν πάντα στο ότι υπάρχει μια απλή εξήγηση που κάνει τον ορισμό να περιττεύει. "Γιατί έτσι". "Γιατί έτσι είμαστε κατασκευασμένοι". Α μάλιστα...
Ο Sergio Λιναρδάτος, ένας παλιός ελληνοπερουβιανός συμμαθητής με τον οποίο μοιραζόμασταν
απορίες και αργότερα αλκοόλ, έλεγε ότι τότε, όταν κοίταζε τον ουρανό, κόντευε να τρελλαθεί γιατί δεν χωρούσε ο νους του την έννοια του "που βρίσκεται ο ουρανός. Τι υπάρχει μετά;"
Πρόσφατα σε ένα mail ( ζει στην Γουατεμάλα ως πρόξενος του Περού) του ξαναέθεσα την ερώτηση.
Απάντησε " Don't give a shit anymore, dearest. It's not a question for us. It's not interesting"
Μετά μιλήσαμε για λογοτεχνία.
