Ο Σβούτς ο πίθηκος, είναι ένας από τους κατοίκους του ζωολογικού πάρκου της Χαράρε.
Η λέξη Σβουτς είναι μια κατα προσέγγιση γραφή του ονόματός του μια και δεν είναι δυνατόν να αποδώσουν τα ελληνικά γράμματα την προφορά της λέξης. Ούτε και τα λατινικά γράμματα μπορούν. Έτσι ας τον λέμε Σβουτς.
Το συγκεκριμένο ζωολογικό πάρκο έχει την ιδιομορφία ότι δεν θέτει καμιάς μορφής περιορισμούς στα ζώα. Δεν υπάρχουν κάγκελα να τα χωρίζουν, παρ' εκτός της εξωτερικής περίφραξης, δεν υπάρχουν τάφροι ή γυάλινα παραθυρα ή τοίχοι. Δεν υπάρχει καν συγκεκριμένο μονοπάτι να ακολουθήσει κανείς. Και βέβαια δεν υπάρχουν φύλακες να περιπολούν. Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που ρίχνουν συγκεκριμένες ώρες της ημέρας τροφή σε συγκεκριμένους χώρους και μετά την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Τα ζώα προέρχονται από διάφορες περιοχές και πρόκειται ως επί το πλήστον για τραυματίες συμπλοκών με κυνηγούς, αυτοκίνητα και ενόπλους διαφόρων χωρών και πεποιθήσεων. Είναι ζώα που έξω θα πέθαιναν σίγουρα και που εδώ έχουν ένα 10% να επιβιώσουν. Τα φέρνουν κατά καιρούς διάφοροι ταγμένοι στην αλληλοβοήθεια και ενίοτε έρχονται μόνα τους ακούγοντας τις φωνές των ήδη ενοίκων. Μιλάμε για αγρια ζώα βέβαια. Μιλάμε για λεοπαρδάλεις, αντιλόπες, ελέφαντες, ύαινες.
Τέτοια ζώα.
Όπως είναι εύκολο να αντιληφθει κανείς δεν πρόκειται για ένα πάρκο που έχει υψηλή επισκεψιμότητα από ανθρώπους. Το κόστος συντήρησης και διατροφής καλύπτεται περιέργως από την βρετανική κυβέρνηση και συγκεκριμένα πρόκειται για ένα κονδύλι που μοιράζεται ανάμεσα στο Imperial College και την Βρετανική Ψυχολογική Εταιρία.
Ο λόγος είναι ότι πρόκειται για ένα σπουδαστήριο συμπεριφοράς και εξέλιξης.
Το πάρκο είναι γιγαντιαίο.
Στην Αφρική οι διαστάσεις έχουν άλλη έννοια από ότι σε εμας.
Το πάρκο είναι τεράστιο. Δεν μιλώ για εθνικό δρυμό παρ' όλα αυτά. Είναι ένας χώρος προσεκτικά και ερμητικά περιφραγμένος με διάφορα βοηθήματα για τους επισκέπτες του.
Κάθε χρόνο πολλοί φοιτητές, μελετητές και άλλοι επιστήμονες περνούν χρόνο παρατηρώντας πράγματα.
Ο Σβούτς λοιπόν, ένοικος εδώ και εννιά μηνες, παρουσίασε μια ασυνήθιστη νευρικότητα την τελευταία εβδομάδα. Συνήθως, λόγω ενός φρικτού τραυματισμού της σπονδυλικης του στήλης από μια άθλια νάρκη, δεν περπατάει με τα τέσσερα αλλά μονο με τα δύο πίσω πόδια. Περιδιαβαίνει τον κήπο και έχει αναπτύξει λίγο πιο ανθρώπινο look.
Αίφνης έγινε νευρικός. Δεν του αρκούσε το κρησφύγετό του και βρισκόταν σχεδόν συνέχεια στην πύλη που είναι και το μόνο μέρος πού υπάρχουν άνθρωποι σε μόνιμη βάση. Τράβαγε τα μπατζάκια των υπαλλήλων, τους έπαιρνε πράγματα, τους κορόιδευε διαρκώς.
Στην αρχή το βρήκαν αστείο και έπαιζαν μαζί του, μα μετά ο Σβούτς σοβάρεψε και άρχισε να σχεδιάζει στον λευκό σοβά της αποθήκης διάφορα σχήματα με τον μαρκαδόρο ένος φρουρού. Στην αρχή σκόρπιες γραμμές μα μετά τα σχήματα άρχισαν να παίρνουν μορφή και ένα πρωί ξυπνώντας οι υπάλληλοι αντίκρυσαν ένα απίστευτα σύνθετο graffiti, μια παράξενη γυναικεία μορφή με χίλια στολίδια και μια αράχνη στο μάτι της.
Το έργο φωτογραφήθηκε πρόχειρα και εστάλη στο Λονδίνο.
Φυσικά δημιουργήθηκε απορία και μερικοί υπέθεσαν απάτη ή φάρσα.
Γεγονός είναι πως μερικές μέρες μετά ο Σβούτς εξαφανίστηκε.
Ειδικό κλιμάκιο σάρωσε το πάρκο χωρίς αποτέλεσμα.
Βρέθηκε μόνο ο μαρκαδόρος σε έναν σωρό από λιονταρίσιες σκατούλες.
Οι σκατούλες φωτογραφήθηκαν επίσης πρόχειρα. Κατόπιν συσκευάστηκαν προσεκτικά και εστάλησαν επίσης στο Λονδίνο.
Μέχρι τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν έχει βγει άκρη για το γεγονός. Έχω λάβει υποσχεση ότι θα κρατηθώ ενήμερος αλλά βέβαια μιλάμε για την Χαράρε και στην Ζιμπάμπουε η επικοινωνία δεν είναι πάντα ομαλή.
