Μέρα πού ναι, ανέβασα τον Βλαντιμιρ Ίλιτς Ουλιάνοφ. Υπεύθυνο για ένα μέρος της δόξας της Αριστεράς. Φαντάζομαι ότι ο Σαμ θα είχε να διηγηθεί κάποια συνάντηση μαζί του αλλά ο Σαμ μας τελείωσε.
Έτσι εγώ απλώς ανέβασα τον Λένιν. Εϊναι βέβαια γυμνός στην σάουνα αλλά δεν παύει να είναι εκείνος. Ένας άγιος της αριστεράς, και δη της μη διασπασμένης σε Σταλινικους και μη.
Δεν τον θυμηθηκα ακριβώς λόγω της ημέρας. Έτυχε να βρω την φωτογραφία του μπροστά μου. Με τους αγίους όλων των κατευθύνσεων δεν τα πάω καλα.
Το μπλόγκ είναι ένας έρημος τόπος γεμάτος αντήχηση. Δεν ξέρω πως τα κατάφερνε ο Σαμ αλλά
εγώ δυσκολεύομαι αφάνταστα. Τόσα λεφτά έδωσα και κάθομαι και το κοιτώ με τις ώρες. Είμαι ακοινώνητος αλλά δεν ήξερα ότι είμαι και άδειος. Δεν βγαίνει τίποτα τις περισότερες φορες. Έχω γεμίσει μισοτελειωμένες αναρτήσεις. Θα μπορούσα να γράψω για μένα, αλλά τι ανοησία να γράφεις για σένα σε ένα μπλογκ. Σαν να δημοσιοποιείς το ημερολόγιό σου. Τι νόημα θα είχε.
Σήμερα έκανα εκείνο και τούτο και σκέφτηκα αυτό και το άλλο και θεωρώ και πιστεύω και κρίμα και μπράβο και τέτοια. Γι αυτό και δεν θέλω σχόλια. Μου αρέσει να διαβάζω και πιθανόν να μου αρέσει και να γράφω αλλά τα σχόλια δεν τα καταλαβαίνω. Είναι δύο ειδών. Τα χτυπήματα στην πλάτη και τα χτυπήματα στα παπάρια. Σιχαίνομαι τα χτυπήματα στην πλάτη, και τα χτυπήματα στα παπάρια πονάνε. Οπότε άστα τα σχόλια. Θα μου πεις μπορεί κάποιος να σου πει κάτι έξυπνο, να ανάψει η συζήτηση. Ελα μωρε. Ποια συζήτηση να ανάψει; Και νομίζεις ότι έχω εγω διάθεση να κοιτάω κάθε τρεις και λίγο το μπλογκ να δω τι μού πανε και να χαρώ και να θυμώσω και να συζητήσω; Και μετά η συζήτηση είναι σαν πυρκαγιά. Πάει όπου γουστάρει. Άντε να την μαζέψεις. Ο καθένας ξεφεύγει από το θέμα γιατί σου πετάει ένα κομμάτι εγώ και χαίρεται. Η συζήτηση δεν γίνεται έτσι χύμα. Θέλει στόχο. Με mail μάλιστα. Λες, λεει, ξαναλες ξαναλέει. Καταλήγετε κάπου. Με κρασί επίσης μάλιστα. Με φασαρία ναι. Με πολύ κόσμο σε καναπέδες ναι. Υπάρχει η ένταση της αμεσότητας.Αλλά με σχόλια όχι. Όχι για μένα. Με κουράζει και με αναγκάζει να είμαι ευγενικός. Και εγω δεν είμαι ευγενικός. Είμαι γουρούνι που φέρεται ευγενικά. Οπότε άστα. Πιέζομαι.
Επένδυσα σχεδόν όλα μου τα χρήματα σε αυτό το μπλογκ. Για να βρώ κάτι που ψάχνω. Ο Σαμ με νομίζει ματσό. Τι παρεξήγηση!
Τώρα ώρα για πατατόσουπα.
Και μια ακόμα φωτό του συντρόφου ως παιδί. Όλοι ήταν κάποτε παιδιά.
