Τις τελευταίες νύχτες δεν κοιμήθηκα. Τις πέρασα στον καναπέ του διαμερίσματος του Τ.Λ.Κ. στο κέντρο. Στο σπίτι μου δεν μπορώ να πάω πια. Στην πόρτα έχει αναρτηθεί το κατασχετήριο. Το σπίτι μου δεν μου ανήκει. Θα βγει σε πλειστηριασμό καποτε τον Νοέμβρη. Το σπίτι μου με όλα τα προσωπικα μου είδη. Με ότι έχω.
Δεν παραπονιέμαι. Ανησυχώ όμως. Ανησυχώ γιατί τα χρέη δεν θα πληρωθούν έτσι. Είναι πολύ περισσότερα. Ότι έβγαλα τα τελευταία χρόνια τό παιξα στο χρηματιστήριο. Με βάση τις μετοχές μου, είχα πάρει δάνεια για να αγοράσω κι άλλες μετοχές. Έλεγα να πουλήσω τον Δεκέμβρη. Ειχα υπολογίσει να τριπλασιάσω τα λεφτά μου. Και θα τα τριπλασίαζα σχεδόν, αν ήμουν εδώ όταν ξέσπασε η κρίση και προλάβαινα να πουλήσω. Ήμουν όμως στην Αφρική. Έξω από την Χαράρε. Και δεν είχα ούτε ίντερνετ εκει που ήμουν, ούτε άκουσα τίποτα για την κατάρρευση. Έτσι όταν γύρισα ήταν αργά. Μπορώ βέβαια να περιμένω να ξανανέβει, (πάντα ξανανεβαίνει) αλλά δεν θα προλάβω. Βλέπεις δεν δανείστηκα απο τράπεζες. Δανείστηκα από, ας πούμε, ιδιωτικές πηγές. Το σπίτι το ξέγραψα. Και το άλλο στην Μαδρίτη το ίδιο. Τα ξέρουν όλα. Θα μου τα πάρουν όλα. Και πάλι δεν με νοιάζει. Θα επιβιώσω οικονομικά κάπως. Το θέμα είναι να επιβιώσω και κυριολεκτικά. Γιατι δεν αστειεύονται.
Χτες δέχτηκα ένα τηλεφωνημα που με βεβαίωσε για αυτό. Χρειάζεται ακόμα, πέραν των σπιτιών και των μετοχών μου, ένα σεβαστό ποσό για να αποπληρώσω αυτούς τους ανθρώπους. Δεν τους φοβάμαι, αλλά η προοπτική να καταλήξω στο νοσοκομείο με μόνιμες βλάβες ή να αποδημήσω εις τόπον χλοερόν δεν μου είναι ευχάριστη. Έχω πράγματα να κάνω. Πολλά πράγματα.
Προσπαθώ να βρω έναν τρόπο, αλλά σήμερα ήρθε το επιστέγασμα.
Τη ωρα που κατέβηκα να πάρω κρουασάν και εφημερίδα, ένας χαμογελαστός τύπος με πληροφόρησε ότι θα μου χαρίζονταν τα υπόλοιπα χρέη αν τους παραχωρούσα το blog.
Δεν μπόρεσα καν να απαντήσω. Πήγα να του επιτεθώ αλλά δεν είχε νόημα. Με έπιασε γλυκά από τον σβέρκο και μου είπε " Σκέψου το ρε φίλε, τι ψυχή έχει;"
Τι ψυχή έχει! Τρέμοντας ανέβηκα στο σπίτι. Άνοιξα το λαπτοπ και χάιδεψα την οθόνη του Take a Walk. Οχι, αυτό δεν θα γίνει. Θα τα διαγράψω όλα σκέφτηκα. Το blog θα πεθάνει μαζί μου.
Μπήκα στο Blogger και προσπάθησα να το διαγράψω. Ο κωδικός μου δεν πέρναγε. Μια, δυο , τρεις. Τίποτα. Πήρα έναν φίλο γνωστό γκουρού των κομπιούτερ και του το περιέγραψα. Με άκουσε ταραγμένο και ρώτησε τι τρέχει. Του τα μάσησα και ανησύχησε. Σε 10 ήταν στο διαμέρισμα του Τ.Λ.Κ.
Το blog δεν ξεκλείδωνε με τίποτα. Ο φίλος μου εξήγησε, ότι με κάποιον τρόπο είχαν αλλάξει τον κωδικό μου. Κάπως τον είχαν βρει, πιθανόν με κάποιον ιό, και τώρα ήλεγχαν το blog.
Μετά με ρώτησε τι συμβαίνει. Του τα είπα όλα. Στο κάτω κάτω δεν είχα διαπράξει κανένα έγκλημα, ίσως μόνο αυτό της απληστίας. Δεν μου άξιζε τέτοια τύχη.
Ξαφνικά, μεσα σε αυτό το πηχτό σκοτάδι της απελπισίας, άναψε ένα φως.
Ο φίλος θα με βοηθούσε. Θα πλήρωνε αυτός τους εκβιαστές. Λεφτά είχε αφθονα, αλλά εγώ δεν ήθελα άλλα δάνεια και αρνήθηκα. Δεν πρόκειται για δάνειο είπε. Θα αγοράσω εγώ το blog σου. Το έβρισκα πάντα καταπληκτικό και εξάλλου θα γράφεις όποτε θέλεις.
Έμεινα άφωνος. Η συγκίνηση με πλημμύρισε. Τον αγκάλιασα βουβά.
Την επόμενη μέρα όλα είχαν τακτοποιηθεί.
Οι κακούργοι είχαν τα χρήματα τους και εγώ τον κωδικό. Δηλαδή ούτε αυτόν, γιατί τον έδωσα στον ευεργέτη μου. Τώρα δεν έχω τίποτα. όπως τότε που ήμουν 20 ετών. Η ελευθερία μου είναι απεριόριστη. Νιώθω υπεροχα. Αύριο φεύγω. Με ένα από τα βαπόρια του φίλου. Μπαρκάρω! Πάντα το ήθελα αυτό. Τι περιπέτεια! Θα γράφω όταν έχω καιρό.
Πριν φύγω έχω μια τελευταία υποχρέωση. Να παρουσιάσω τον ευεργέτη μου. Το όνομά του είναι πασίγνωστο αλλά το προσωπό του άγνωστο. Το όνομά του δεν θα το αποκαλύψω, δεν δέχεται με τίποτα,αλλά με την άδειά του θα παρουσιάσω το πρόσωπό του. Και απλά θα αναφέρομαι σ' αυτόν με το παρατσούκλι που του είχαμε κολλήσει όταν σπουδάζαμε στην Οξφόρδη. Τότε όλοι τον ήξεραν ως ο .......
special mitsos
Ο special mitsos, ενας άνθρωπος μεγάλων ταλέντων και τεράστιας γοητείας, αναλαμβάνει από σήμερα το blog. Εγω, ταπεινός υπηρέτης της τέχνης, μπαρκάρω για τα ξένα. Ο special mitsos είναι άνθρωπος βαθειά ακοινώνητος, και έτσι ένας από τους όρους του, είναι ότι δεν υπάρχουν σχόλια στο blog. Υπάρχει όμως το e-mail του, και έτσι μπορεί κανείς να τον σχολιάζει, υμνεί ή σκυλοβρίζει σε καθαρά προσωπικό επίπεδο. Δοκίμασα να τον αποτρέψω αλλά εις μάτην. Ένας άλλος όρος της αγοραπωλησίας είναι ότι δεν θα γράφω ποτέ και πουθενά εκτός από το blog του. (Θεε μου! ακούγεται παράξενο. Το blog του!)΄Ετσι αναγκάζομαι να αποσυρθώ από όλα τα άλλα blog στα οποία έγραφα κατά καιρούς. Κι ένας τρίτος όρος είναι ότι το blog ενώ διατηρεί τον τίτλο του, παίρνει τό όνομα του νεου ιδιοκτήτη και λέγεται specialmitsos.blogspot.com.
Η τελευταία αυτή αλλαγή θα ενεργοποιηθεί σε δυο τρεις μέρες μετά από παράκλησή μου ώστε να ενημερωθούν οι χιλιάδες αναγνώστες.
(Παρεμπιπτώντος ο specialmitsos απεικονίζεται μαζί μου στην φωτογραφία μου με φίλους στην αρχή του blog οπότε δεν γεννάται θέμα αντικατάστασής της.)
Δεν μου μένει τίποτε άλλο. Τίποτε. Έχω έναν κόμπο στον λαιμό και ένα σφίξιμο στο στομάχι. Αύριο μπαρκάρω για Σανγκάη. Το άγνωστο με περιμένει. Έχω ιδέες και σχέδια. Να δούμε τι θα βγει. Ο παλιόφιλος Sergio Λιναρδάτος έλεγε, "Γιατί αποφεύγεις τις λακούβες μάγκα μου; Αφού γουστάρεις την λάσπη!"
Ναι έτσι είναι. Πρέπει να βρώ τον σκούφο και τα γάντια μου. Φεύγω.
