Λινκ στο πρώτο μέρος
Λινκ στο δεύτερο μέρος
O Mel εκτός από το θλιμμένο του χαμόγελο απέμεινε και με αρκετές απορίες. Ήταν τρελλή η Σαγιώ; Τι είδους παράξενο φετίχ ήταν αυτά τα frisbee; Γιατί του τα άφησε; Για ποιό λόγο μια τέτοια ιστορία να την μοιραστεί μαζί του; Και σιγά δηλαδή την ιστορία. Μια μη-ιστορία. Δεν συνέβει τίποτα που να δικαιολογεί την λέξη ιστορία σε αυτή την αφήγησή της. Μια εμμονή με κίνητρο κάτι που μπορεί και να ήταν στο μυαλό της. Και ο άντρας της δεν είχε απορήσει με όλα αυτά τα frisbee; Δεν τα έβλεπε; Δεν γύρναγε ποτέ; Η δικαιολογία με την υποτιθέμενη μανία του Mel ήταν τουλάχιστον σαθρή.
“Τι να πω!”μονολόγησε και πήγε προς την πόρτα του δωματίου που χρόνια τώρα χρησίμευε ως αποθήκη. Οι τρεις κούτες, ακόμα κλειστές ήταν τώρα κοντά έναν μήνα στο σπίτι. Δεν είχε θελήσει να τις ανοίξει ακόμα. Δεύτερο γράμμα είναι αυτό. Πού ξέρεις;
Άνοιξε την πάνω πάνω. Έπιασε το πρώτο frisbee που βρήκε, ένα κόκκινο με μια φωτογραφία ενός φοινικόδεντρου στο κέντρο. Αχρησιμοποίητο. Καλή ποιότητα. Λείο, με γυαλιστερό πλαστικό, καθόλου στραβό και άγριο όπως αυτά που βρίσκεις στα περίπτερα το καλοκαίρι. Το περιεργάστηκε λίγο. Made in Japan.
Πηρε το επόμενο. Κίτρινο με κόκκινα νερά. Στο κέντρο ένας ανάγλυφος ιππόκαμπος. Made in πουθενά. Όμως στο χείλος το όνομα της εταιρίας. Pascal. Pascal; Pascal! Ti Pascal δηλαδή;
Πήρε ένα τρίτο. Γαλακτώδες ημιδιάφανο πλαστικό. Πολύ όμορφο. Made in Japan. Εταιρία καμιά. Ένα τέταρτο. Made in Japan. Ένα πέμπτο. Pascal.
Τώρα εδώ πρέπει να πούμε ότι ο Mel λόγω της ιατρικής του ιδιότητας δεν πίστευε και πολύ στις συμπτώσεις. Ήταν άνθρωπος των στοιχείων, των αποδείξεων και της αιτιότητας. Κάτι προκαλείται από κάτι για κάποιον λόγο. Αυτό πίστευε. Η όλη ιστορία με την κληρονομιά του είχε κάνει μεγάλη εντύπωση και αυτό το Pascal στο frisbee δεν ήταν δυνατόν να ήταν τυχαίο. Πρώτον θα του έγραφε κάτι σχετικό η Σαγιώ στο γράμμα άν ήταν μέρος της φαντασίωσής της, και δεύτερον δεν υπήρχε περίπτωση να μην σήμαινε κάτι αν δεν ήταν. O Mel αναζήτησε στοιχεία. Άνοιξε όλα τα κουτιά και ταξινόμησε τα frisbee ανάλογα με το αν έγραφαν made in Japan ή Pascal. Τα μέτρησε. 129 Pascal 130 made in Japan, 15 αλουμινένια που δεν έγραφαν τίποτα πέντε ατελή ξύλινα με διάφορες εγκοπές κι ένα παράξενο αλαβάστρινο που δεν έγραφε τίποτα και είχε ίχνη από κάποια ξεκολλημένη ετικέτα στην πάνω του πλευρά. Τα ξανακοίταξε ένα ένα. Βρήκε διάφορα παράξενα. Πρώτον για κάθε made in Japan υπήρχε ένα Pascal που του έμοιαζε πολύ έως τελείως. Δεύτερον τα made in Japan ήταν καλύτερης ποιότητας. Οι άκρες ήταν πιο λείες και το πλαστικό ήταν πιο άκαμπτο. Τρίτον το λευκό με το γαλακτώδες πλαστικό δεν είχε αντίστοιχο Pascal και τέταρτον το ίχνος από κόλλα στο αλαβάστρινο αντιστοιχούσε σε μια τσαλακωμένη μεταλλική πλακέτα που βρέθηκε στο βάθος μιας κούτας κι έγραφε:
Εργοστάσιον Παιχνιδιών Pascal
Κωνσταντίνος Τζούφρας ΑΒΕΕ.
Καλό Καλοκαίρι 1972
Τον Mel τον έπιασε πονοκέφαλος.
Του ήταν σαφές ότι η νονά τον είχε δουλέψει κανονικότατα. Γιατί όμως δεν μπορούσε να φανταστεί. Στο κάτω κάτω του είχε αφήσει και ένα κάρο λεφτά. Τι είδος δούλεμα ήταν αυτό που σου αφήνουν λεφτά; Και τι λόγο είχε το γράμμα; Και ποιός διάολος είναι ο Τζούφρας;
Άνοιξε τον τηλεφωνικό κατάλογο. Τζούμας, Τζούρας, Τζούσκας, Τζούχας. Τζούφρας πουθενά. Πήρε τις πληροφορίες στον ΟΤΕ. “Μάλιστα κύριε, Τζουφρας Κωνσταντίνος Βιομήχανος, τηλέφωνο τάδε, Μέγαρα. “ Υπάρχει άλλος; Όχι δεν υπάρχει. Ευχαριστώ. Παρακαλώ. Πήρε αμέσως το τηλέφωνο. Κανεις. Κυριακάτικα πολύ λογικό.
Ο πονοκέφαλος μεγάλωσε. Πηρε τηλέφωνο τον Πίπη Πόγκα μπας και πάνε για κανέναν καφέ αλλά ο Πίπης έλειπε και ο Πίπης ήταν ο μόνος φίλος που λόγω ιδιοσυγκρασίας δεν θα έπαιρνε χαμπάρι ότι κάτι τον απασχολούσε. Εξ ου και αποκαλείτο Παρλαπίπης.
Αποφάσισε να βγει βόλτα. Έβρεχε. Τόσο το καλύτερο σκέφτηκε.
